ใครก็รู้ว่า ปราบ เดชาศิริ เป็นสุภาพบุรุษสุดเนี้ยบ ช่างเลือกสรรแต่สิ่งที่ดีที่สุด
ไม่เว้นแม้แต่ ‘คนรัก’ เขาก็ยังวางมาตรฐานเอาไว้สูงลิบ จนไม่เคยมีหญิงสาวสักคนที่ดีพอ
แต่พอโลกกลมๆ ส่งใครบางคนเข้ามา ระบบสแกนของเขาก็ชักจะรวน
เพียงตะวัน เป็นผู้หญิงธรรมดาที่เขารู้สึกว่ามีอะไรน่าค้นหามากกว่าแค่ใช้สายตาประเมิน
เธอไม่เหมือนใคร...
จะพูดอะไรก็เข้าหู จะทำอะไรก็เข้าตา เป็นนางฟ้าเดินดินที่ชอบอยู่กลางท้องทุ่งและผืนนา
“ขนาดสาวๆ สวยๆ ที่แทบเรียกได้ว่าดีพร้อม เหมาะสมกับคุณยังตกรอบ แล้วอย่างแสงเนี่ย จะถูกดีดออกจากการคัดเลือกของคุณเมื่อไรคะ”
“ไม่มีทางดีดออกแน่นอนครับแสง แล้วผมก็ไม่ยอมให้แสงเดินออกไปง่ายๆ ด้วย...”
ปราบตอบออกไปด้วยเสียงจริงจังไม่แพ้กัน ซ้ำยังติดกระแสดื้อดึงไม่ยินยอม นัยน์ตาคมสีน้ำตาลเข้มมองเธอนิ่งแน่ว ก่อนจะเอ่ยต่ออีกประโยค
“ถึงแม้ทุกวันนี้แสงจะทำให้ผมกลายเป็นคนสองมาตรฐานก็ตาม”
เพียงตะวันฟังแล้วก็สะดุดหู ขมวดคิ้วย่นจนหน้าผากเกิดรอยยับ คิดตีความคำพูดของเขาอยู่ชั่วครู่ น้ำเสียงไม่พอใจก็เอ่ยถามคาดคั้น
“หมายความว่าไงคะ หมายความว่าแสงหลุดมาตรฐานมาก ขนาดตัดสินร่วมกับสาวๆ คนอื่นไม่ได้ ถึงกับต้องมีสองมาตรฐานงั้นหรือคะ”
“ครับ...”
พอปราบเอ่ยรับ ต่อมความเป็นหญิงของเพียงตะวันก็แตกเปรี้ยะ! ดวงตากลมๆ ลุกพองขึ้นมาทันที
“คุณปราบ!”
“กับแสง...ผมใช้มาตรฐานเดิมไม่ได้จริงๆ นะครับ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เวลาเริ่มคุยกับผู้หญิงคนไหน พอเจอจุดตำหนินิดเดียวผมก็คิดว่าไม่ใช่ มีอะไรให้ขัดใจนิดหน่อยผมก็ไม่ทน คงเข้าข่ายที่เขาว่าคนที่ไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด”
ปราบหยุดพูดสั้นๆ เพื่อคลี่ยิ้มกระจ่างตาให้คนฟังที่ฟังไปก็ขมวดคิ้วยุ่งตามไป
“แต่กับแสง...กับคนที่ใช่ จะทำอะไรก็ถูกใจไปหมด ขนาดแสงหน้าบึ้งตัวพอง เตรียมอาละวาดอย่างตอนนี้ ผมยังคิดว่าน่ารักชะมัดเลย สำหรับผม แค่เพียงเป็นแสงก็ดีที่สุด เหมาะที่สุด ผ่านฉลุยที่สุดแล้วรู้ไหม...”
