เจ้าชายในนิยายอาจจะไม่มีอยู่จริง
แต่ผู้ชายในเครื่องแบบอย่าง ร้อยเอกชวนนท์ เป็นดั่งเทพบุตรขี่ม้าขาว
พิมพิกา หาใช่เจ้าหญิงผู้อ่อนหวาน แต่ซ่อนความอ่อนไหวไว้ใต้ภาพลักษณ์ของสาวมั่น
เขาเองอาจไม่ใช่เจ้าชายหนุ่มในคืนเต้นรำ
แต่เป็นทหารหาญที่ซ่อนตัวเพื่อภารกิจลับของชาติมาโดยตลอด
และกำลังอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้มีตัวตน เพื่อที่จะได้รักใครสักคนให้สุดใจ!
“พี่ซัน”
“ครับ” ชวนนท์ขานรับเสียงหวานชิดใบหูเล็กของพิมพิกาที่แม้จะมีที่ครอบหูกางกั้น แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนลมหายใจของเขาเป่ารดบนผิวเนื้อของเธอเต็มๆ
“พี่ซันยืนใกล้เจ้าเกินไปแล้วนะคะ”
“เขาก็สอนยิงปืนกันแบบนี้แหละ พี่ไม่ได้แต๊ะอั๋งสักหน่อย”
“ต้องโอบไว้ทั้งตัวเลยหรือคะ” พิมพิกาถาม ทั้งที่สายตามองตรงไปยังเป้าหมายเบื้องหน้าเพื่อซ่อนอาการเขินอาย ของตัวเอง
“ก็ต้องยืนแบบนี้สิ เจ้าขายังยิงปืนไม่เป็นนี่ครับ ก็ต้องติวหนักหน่อย”
“แต่พี่ซันแน่ใจนะคะว่าแค่จะสอนยิงปืนเฉยๆ”
“ทำไม” ชวนนท์หลุดยิ้มอย่างชอบใจกับคำถามของร่างแบบบางในอ้อมกอด เพราะการสอนยิงปืนของเขาดูจะพิเศษกว่าการสอนยิงปืนของครูฝึกท่านอื่นๆ ในเมื่อเขาจงใจเหยียดแขนโอบคนตัวเล็กกว่าไว้ทั้งตัว ซ้ำยังฉวยโอกาสดอมดมกลิ่นหอมกรุ่นจากร่างบางไว้เต็มปอด
“ก็...มันใกล้ไป”
“ไม่ใกล้หรอก เขาก็ยืนสอนกันแบบนี้แหละครับ”
