บัวบูชา เชื่อมาตลอดว่าเธอคือนางเอกในนิยายผู้มีจิตใจงดงามประดุจแม่พระผู้อารี และเธอก็ควรได้เจอกับเจ้าพ่อผู้โหดร้ายที่คอยทรมานจิตใจและร่างกายของเธอไม่ใช่เหรอ?
ไม่ใช่หนุ่มแปลกหน้าที่กำลังบาดเจ็บมานอนสลบไสลให้เธอทำหน้าที่เป็นพยาบาลแบบนี้สิ แต่ถึงจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิดไว้ จากมาเฟียจอมโหดที่เคยเพ้อฝันมาเป็นท่านประธานหนุ่มหน้านิ่งนามว่า รัฐพล ก็ดีไปอีกแบบ คราวนี้ละ! เธอจะต้องอ่อย ต้องถึงเนื้อถึงตัว ต้องนัวเนีย แล้วยั่วให้เขารัก เลยเถิดไปจนทำให้เขาหึงจนหน้ามืดตามัว เพราะรู้ไม่เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมที่เธอวางไว้!
‘เฮ้อ...ฉากที่เธอรอคอยกำลังจะมาถึงใช่ไหม อีกเดี๋ยวหมอนี่ต้องดึงฉันเข้าไปจูบแล้วลากตัวฉันกลับบ้านด้วยความหึงหวงใช่หรือเปล่า’
“เอ๊ะ! อ้าวเฮ้ย! จะไปแล้วเหรอ ตกลงจะไม่ชวนฉันทะเลาะจนฉันต้องเผลอตบหน้านาย แล้วนายก็จูบปากฉันเพื่อปิดปากไม่ใช่เหรอ” บัววิ่งตามชายหนุ่มที่ก้าวเท้ายาวๆ นำห่างออกไปแล้ว “เฮ้! นายไม่คิดจะทะเลาะกับฉันจริงๆ เหรอ”
“ทำไมฉันต้องทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นด้วย” รัฐหยุดเดินแล้วหันมาถามกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
"พอเราทะเลาะกันรุนแรง มันจะได้ไปจบลงที่ฉากรักบนเตียงไง”
“เลอะเทอะ เธอนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ”
“หน้าไม่อายตรงไหน” บัวเดินกึ่งวิ่งเพื่อตามให้ทันชายหนุ่มผู้หวงตัว
“เลิกพูดเรื่องแบบนี้ออกมาง่ายๆ ได้แล้ว หัดทำตัวสงบเสงี่ยมให้สมเป็นผู้หญิงบ้าง”
“นายก็ยอมเป็นของฉันซักทีสิ พอได้นายแล้วเดี๋ยวฉันก็เบื่อ หมดความสนใจในตัวนายไปเองแหละ”
ร่างสูงที่เดินนำหน้าหยุดนิ่งไปชั่วขณะแล้วหันมาสบตากับเธออีกครั้ง
“เธอคงเห็นฉันเป็นของเล่นสินะ”
บัวยังงงกับคำถามนั้นจึงยังไม่ทันได้ตอบอะไร แล้วอยู่ๆ นายท่านประธานก็ก้าวด้วยความเร็วจากไปจนเธอก้าวตามแทบไม่ทัน
“ผู้ชายอะไรเล่นตัวเป็นบ้า ชิ”