การเข้ามารับช่วงดูแลอินเวสเมนต์กรุ๊ปในตำแหน่งประธานบริหารจะต้องมีคุณสมบัติตามที่บรรพบุรุษตั้งกฎไว้ นั่นก็คือเขาต้องแต่งงานและมีทายาทสืบสกุลเท่านั้น เลย์ตัน แม็ตคลิน ไม่เห็นด้วยที่จะให้ลูกสาวของทนายเก่าแก่อย่าง แสงอุษา กลายมาเป็นห่วงผูกคอตัวเอง ผู้หญิงดื้อรั้นแสนพยศเข้าคุกคามความทระนงตัวของมาเฟียร้ายจนเขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อปราบให้เธอยอมศิโรราบลงได้ด้วยวิธีการอันแยบยล!
“ให้คนของคุณจอดรถค่ะ ฉันจะลง”
“ก็บอกแล้วไงว่าจะไปส่ง แล้วก็เลิกหาข้ออ้างบ้าบอซะที ฉันรำคาญ” เลย์ตันบอกด้วยความหงุดหงิด แสงอุษาถูกว่าก็หน้าตึง
“รำคาญก็ให้คนจอดรถสิคะ”
“มานี่เลยยายเด็กบ้า พยศนัก” เลย์ตันตีสะโพกงอนทีหนึ่ง แล้วกอดเอวบางจากด้านหลัง
“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ ปล่อย” เธอเจ็บจนน้ำตาซึม เขาไม่ทำตาม กลับยกร่างนุ่มขึ้นไปนั่งบนตัก
“บอกไม่ฟังก็ต้องเจอแบบนี้ ไหนพ่อฉันคุยนักคุยหนาว่าเธอเป็นกุลสตรีทุกกระเบียดนิ้ว อ่อนหวานน่ารัก ตัวจริงยิ่งกว่าม้าดีดกะโหลก”
“ถ้าเรื่องน่าฟังก็จะฟังหรอก ผู้ใหญ่รังแกเด็ก หยาบคายแถมลามกด้วย คอยดูนะจะฟ้องคุณท่าน” เธอบริภาษเสียงเครือ น้ำใสๆ ซึมออกมาด้วยความเจ็บ
“เด็กดื้อก็ต้องเจอแบบนี้” เขาตีก้นงอนอีกทีเบาๆ แต่ทำเอาแสงอุษาสะดุ้งแล้วทุบกำปั้นลงบนอกกว้าง
“ไอ้คนบ้า ตีมาได้ เจ็บนะ ปล่อย” เธอทั้งเจ็บใจและเจ็บสะโพกที่ถูกเขารังแก กำปั้นเล็กทุบลงบนอกแกร่งแบบไม่ออมแรง เลย์ตันเบี่ยงหน้าหลบหมัดเล็กไปมา
‘บ้าเอ๊ย ทำไมต้องมาปราบพยศยายเด็กบ้านี่ด้วยวะ’
