เขาจะต้องเอาคืนให้เธอได้จดจำไปอีกนาน!
ใช่แล้ว! วินเซนต์ ไรแลนด์เบิร์ก จะต้องเอาคืนผู้หญิงตาถั่วดีกรีแพทย์สาวนามว่า เมธาวี ที่บังอาจมากล่าวหานักธุรกิจเจ้าของสถาบันการเงินติดอันดับโลกอย่างเขาว่าเป็นไอ้บ้าโรคจิตแอบถ่าย นอกจากเธอจะฝากรอยฝ่ามือไว้บนแก้มของเขา หญิงสาวยังทิ้งดวงหน้าสวยๆ กับริมฝีปากน่าจูบไว้ให้ถวิลหาอีกด้วย วินเซนต์คิดจะสั่งสอนคนช่างกล้าให้รู้สำนึกว่าอย่าได้คิดเอาความสวยกับรสจูบหวานๆ มาเรียกร้องความสนใจจากเขา เพราะเมื่อใดที่เธอถูกสนใจขึ้นมาจริงๆ เขาเล่นไม่เลิกแน่นอน!
“ชอบก็คือชอบ คุณหนีความจริงไม่พ้นหรอก ถึงจะปฏิเสธ แต่แววตาของคุณมันฟ้องเต็มๆ ว่าคุณน่ะชอบที่ผมต้องการคุณ ดีไม่ดี คุณอาจจะชอบตัวผมเข้าให้แล้วก็ได้ ไม่งั้นคุณคงไม่หึงผมหรอก”
“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ฉันไม่มีทางชอบคนร้ายกาจแบบคุณหรอก และฉันก็ไม่ได้หึงคุณด้วย ฉันโกรธต่างหาก”
“ผมไม่ได้หลงตัวเองเลยสักนิดเดียว” ชายหนุ่มบอกยิ้มๆ “แต่เป็นคุณต่างหากที่หลงตัวผม”
“บ้า นอกจากหลงตัวเองแล้วยังเพ้อเจ้อเก่งอีกด้วย”
วินเซนต์หัวเราะร่วนอย่างชอบใจกับท่าทางของอีกฝ่าย “ถ้างั้นเรามาพิสูจน์กันไหมล่ะ”
“พิสูจน์อะไร”
“พิสูจน์ว่าคุณไม่ได้ชอบผมไง” ดวงตาคู่คมเป็นประกายแพรวพราว “ถ้าคุณยอมให้ผมจูบเกินห้านาที แสดงว่าคุณชอบผม แต่ถ้าไม่ถึงก็แสดงว่าไม่ชอบ”
“ไม่มีทาง ฉันไม่หลงกลคุณหรอก” อีตาบ้า แบบนี้มันจะไปพิสูจน์ได้อย่างไร
“คุณกลัว”
“ฉันไม่ได้กลัว แต่ฉันไม่อยากจูบกับคุณ!”
