เขา ตฤณ แมคคาเดราส นายเหมืองเพชรแห่งเกาะอันดามันผู้แสนร้ายกาจและดุดันต้องถูกพรากลูกน้อยผู้เป็นแก้วตาดวงใจไปจากอกเพราะความประมาทเลินเล่อของผู้หญิงนางหนึ่งเมื่ออุบัติเหตุทำลายหนึ่งชีวิตเธอก็จะต้องทดแทนด้วยอีกหนึ่งชีวิตโดยมีเขานี่ละที่จะร่วมสร้างกับเธอก่อนที่นายเหมืองหนุ่มจะแผดเผาให้ผู้หญิงคนนั้นมอดไหม้กลายเป็นเถ้าธุลีด้วยการใช้ศาลเตี้ยกับฆาตกรอย่าง มณีริน คำพิพากษาเถื่อนของนายเหมืองหนุ่มเปรียบดั่งประกาศิตที่จำเลยอย่างเธอไม่อาจปฏิเสธได้มณีรินทำได้เพียงเดินก้มหน้ายอมรับเคราะห์กรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อถูกเขาจองจำด้วยไฟเสน่หาของพยัคฆ์ร้ายอย่างตฤณแมคคาเดราสเพื่อรอวันที่เขาเฉดหัวทิ้งโดยที่หญิงสาวไม่อาจทักท้วงใดๆ!
“เลือดเย็นที่สุด! ยังไงฉันก็ไม่มีวันให้คุณพรากลูกไปจากอกฉันหรอก”
ตฤณแอบยิ้มอยู่ในใจแต่ท่าทางที่แสดงออกไปเย็นชาจนเธอโกรธกรุ่น
“งั้นผมมีข้อเสนอเพิ่มเติม” ตฤณจูบคลอเคลียข้างแก้มหอมละเลื่อนไปตามลำคอระหงแล้ววกขึ้นมาจูบริมฝีปากอิ่มแรงๆ ทีหนึ่งแล้วถอยห่างเพื่อบอกข้อเสนอใหม่ให้เธอได้รู้
“ข้อเสนออะไร” แม้จะรู้ว่าข้อเสนอที่เขายกขึ้นมาเธอไม่มีสิทธิ์เลือกถึงอย่างไรก็ต้องสนองความต้องการเขาอยู่ดีแต่เธอก็อยากรู้ชะตากรรมของตัวเอง
“อยู่เลี้ยงลูกให้ผมแต่คุณมีสิทธิ์แค่ใกล้ชิดแต่ไม่มีสิทธิ์เป็นแม่ของลูกผมเด็ดขาด” เขาบอกอย่างเป็นต่อมณีรินดิ้นรนและทุบตีเขาไม่ยั้งตฤณจับข้อมือบางลงข้างตัวเธอ
“ปล่อยนะคนใจร้าย” เธอบอกอย่างโมโหตฤณคลุกเคล้าใบหน้ากับซอกคอขาวหญิงสาวก็ขยับตัวหนีแต่ติดที่วงแขนแกร่งกอดรัดแนบแน่นจนขยับไม่ได้อกกำยำเบียดชิดชนิดไม่เหลือช่องว่างให้อะไรผ่านไปได้โชคดีที่ท่อนล่างของเขายังเหลือกางเกงยีนส์สีซีดปิดอยู่แค่หน้าอกแนบกับซิกซ์แพ็กของเขาเธอก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“รู้ตอนนี้ก็สายไปแล้วและจากนี้คุณก็ต้องรับในสิ่งทำเอาไว้” เขาบอกพลางจ้องริมฝีปากแดงช้ำจนเธอใจไม่ดีแล้วสิ่งที่เธอกลัวก็อุบัติขึ้นเมื่อเขาสั่งเสียงเข้ม
“ถอดกางเกงผมออก”
มณีรินหน้าเครียดตามองไรขนอ่อนที่เรียงเป็นแถวยาวหายเข้าไปในขอบกางเกง
“ถะ…ถอด...ทะ...ทำไมคะ”
