โดมินิค เค. แดนชอว์ฟ  บุรุษเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาดุจรูปสลักเดวิดอันเลื่องชื่อ ผู้ไม่เคยยอมแพ้ต่ออุปสรรคและอำนาจของใคร เจ้าของสมญานาม ‘พยัคฆ์ร้ายแห่งแดนชอว์ฟ’ เสือร้ายแห่งวงการธุรกิจชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์รายใหญ่ที่สุดของรัสเซียภายใต้นามบริษัท ‘แดนชอว์ฟเทค’ ที่น้อยคนนักจะไม่รู้ถึงอำนาจของเขาที่สามารถบัญชาให้ทุกอย่างเป็นไปได้ดั่งใจราวกับโลกทั้งใบอยู่ในกำมือ! 

                กระทั่ง...แพรดา นหฤทธิ์ เจ้าของใบหน้าหวานล้ำ ทรวดทรงอวบอิ่ม ริมฝีปากยวนใจน่าหลงใหล ได้เข้ามาในฐานะบอดี้การ์ดประจำตัวของน้องชายคนเล็กแห่งตระกูลแดนชอว์ฟ  หญิงสาวผู้ไม่ยอมโอนอ่อนต่ออำนาจใด แม้จะเป็นอำนาจของ ‘พยัคฆ์ร้ายแห่งแดนชอว์ฟ’  ผู้ยิ่งใหญ่ เธอก็พร้อมจะขัดขืนอย่างไม่กริ่งเกรงต่อสิ่งใด

               เมื่อเธอกล้าต่อต้านเขาอย่างอวดดี มีหรือพยัคฆ์ร้ายอย่างเขาจะปรานีให้ เขาจะสั่งสอนให้เธอรู้ว่าใครที่ริอาจอวดดีและคิดขัดขืน ผู้นั้นจะต้องถูก ‘ขยี้’ ให้ป่นปี้ไปตามๆ กัน!

               “แหม ปลุกกันถึงตัวเลยนะ...แบบนี้ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้วละ”

เสียงห้าวแหบพร่ากระซิบ เพียงพริบตาเดียว ร่างปราดเปรียวของแพรดาก็ถูกคร่อมด้วยร่างสูงของมาเฟียหนุ่ม ดวงตาสีฟ้าทรงเสน่ห์สำรวจไปทั่วเรือนร่างงดงามของอีกฝ่าย แล้วหยุดอยู่ตรงวงหน้านวลที่ถูกตีกรอบไว้ด้วยเรือนผมยาวสลวย เขาพินิจนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ราวตกอยู่ในภวังค์เนิ่นนานโดยไม่รู้สึกตัว ริมฝีปากหยักได้รูปโน้มลงต่ำ หมายจะจุมพิตกลีบกุหลาบบางที่เผยอขึ้นอย่างเย้ายวนน่าหลงใหล

               “อย่าดีกว่าค่ะ คุณโดมินิค...” กุหลาบงามเผยอขึ้นเอ่ย เพียงประโยคเดียวจากน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนกระชากสติของชายหนุ่มให้หลุดออกจากห้วงละเมอ

               “...ตอนนี้เกือบเจ็ดโมงเช้าแล้วนะคะ ฉันคำนวณเวลาแล้ว คุณมีเวลาเตรียมตัวก่อนอาหารเช้าสิบห้านาที ยังไม่รวมเวลาจัดการเรื่องเสื้อผ้าอีก ตาแก่เชื่องช้าอย่างคุณ ฉันพนันได้เลยค่ะว่า ไม่มีทางเสร็จก่อนสิบนาทีแน่ กว่าจะแต่งตัว และเตรียมเอกสาร ฉันคิดว่าคงจะไม่ทันเวลา” 

แพรดาว่า นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้มองกล้ามท้องเป็นมัดแข็งแกร่งของอีกฝ่ายอย่างไม่ยี่หระ 

              “อีกอย่าง...คุณใช่หนุ่มแรกรุ่นซะที่ไหน บุหรี่ก็สูบอย่างกับโรงงาน ท่าทางคงอืดอาดไม่ใช่เล่น ฉันว่าเสียเวลาทำงานเปล่าๆ ค่ะ ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันนะคะ”

หล่อนกล่าวด้วยท่าทีแสนสบายเหมือนมือทั้งสองข้างไร้พันธนาการจากอุ้งมือแกร่งของมาเฟียหนุ่ม ร่างบางไม่มีท่าทีสั่นสะท้านหรือหวาดหวั่นแต่อย่างใด โดมินิคจ้องลึกลงในดวงตาของหล่อนราวค้นหาความจริงบางอย่างภายใต้ห้วงทะเลลึกล้ำ เขาปรารถนาจะเห็นความกลัวและหวาดหวั่นที่หล่อนจงใจปิดซ่อนไว้ภายในนัยน์ตาคู่นี้...

              แต่...เขาคิดผิด มีเพียงแววตาวาวโรจน์ที่จ้องกลับมาอย่างเรียบเฉยเท่านั้น

              เธอคงผ่านเรื่องแบบนี้มาจนเจนสนามละสินะ! ก็ดี...จะได้ไม่ต้องแกล้งทำทีท่าใสซื่อให้น่ารำคาญใจ

              ผยองไปเถอะแม่สาวน้อย พยัคฆ์ร้ายคนนี้เองจะฝึกหล่อนให้เชื่องเป็นลูกแมว!